Biskup Grzegorz Ryś gościł 12 lutego w Elblągu. Na spotkanie otwarte do Wyższego Seminarium Duchownego przyszło kilkaset osób. Jego tematem było nawrócenie pastoralne. Po raz pierwszy określenie to zostało użyte w 2007 roku. Jego definicja brzmi: „nawrócenie pastoralne naszych wspólnot polega na przejściu od działań o charakterze konserwującym do takich, które mają charakter permanentnej misji”.

– To może dotyczyć każdej wspólnoty – zaznaczył bp Grzegorz. W Polsce najliczniejsze małe wspólnoty to róże różańcowe. Bardzo często średnia wieku ich członków wynosi 65 lat. Pytanie biskupa do nich brzmi, czy mają pomysł, jak osiągnąć zastępowalność. Zastępowalność, czyli zawiązywanie kolejnych róż, a nie tylko znalezienie w rodzinie zastępcy, gdy umrze jeden członek. Róże spełniają definicję wyznaczającą potrzebę nawrócenia pastoralnego. – Konserwują, co mają. Ale to samobójcza droga – przyznał bp Ryś i przypomniał pytanie młodego chłopaka na oazie. – Jak zachować to, co tu mamy? – dociekał młodzian. – Zachowuje ten, kto pomnaża – odpowiedział mu biskup. – Co ma zrobić młody człowiek, który wraca z oazy do domu, ma pomysł na siebie, ale i „zamurowane” drzwi kościoła? Jak pomóc tym młodym ludziom? – zapytała biskupa Grzegorza Dorota Życzkowska. Zdaniem bp. Rysia, kiedy takie pukanie do parafialnych drzwi nic nie daje, można pójść do wspólnoty w innej parafii. Biskup zwrócił uwagę, by w działaniach ewangelizacyjnych było jak najmniej nakazów. – Nie można np. nakazywać wyjazdu na rekolekcje ewangelizacyjne. Bo kto pojedzie? Ci, którzy tak naprawdę nie bardzo ich potrzebują – mówił. – Natomiast ci, którzy rzeczywiście ich potrzebują, nie pojadą. Nie będą przecież słuchać nakazów. Taki proces przekonywania musi iść od dołu. To jest proces powolny, ale ja w nim pokładam dużą wiarę – zaznaczył.