Rekolekcje lectio divina oparte są na wielowiekowej praktyce modlitwy Słowem Bożym, sięgającej początków chrześcijaństwa. To praktyka dostępna dla wszystkich wierzących, którzy pragną zażyłości ze Słowem Bożym, zarówno dla prostych, jak i uczonych, duchownych i świeckich – wyjaśnia ks. Grzegorz Puchalski, dyrektor Centrum Nowej Ewangelizacji, które zorganizowało tegoroczne rekolekcje.

Takie właśnie nauki odbyły się w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu od 1 do 9 lipca. Wzięły w nich udział 23 osoby. – Jestem tu już trzeci raz i każdorazowo na tych rekolekcjach Pan Bóg mnie zaskakuje – mówi pani Mariola Szczepańska. – Choć nauczona doświadczeniem nie staram się mieć jakichś wygórowanych oczekiwań wobec tego, co mi Pan tutaj przygotował, to one gdzieś z tyłu głowy zawsze są. Jedno jest pewne – tutaj moje relacje z Nim zawsze się pogłębiają. Dynamika rekolekcji lectio divina opiera się na czterech etapach modlitwy słowem Bożym: lectio – meditatio – oratio – contemplatio, które stanowią cztery główne momenty rekolekcyjnego dnia. Uczestnik rekolekcji wprowadzany jest dzień po dniu w osobiste spotkanie ze Słowem Bożym, przeżywane na pustyni, czyli na indywidualnej modlitwie i w pełnym milczeniu. I to właśnie chęć wyciszenia w pierwszej kolejności przyciąga na takie rekolekcje. – Dzisiejszy świat jest bardzo hałaśliwy – uważa Halina Stawiszyńska. – A przecież żeby usłyszeć głos Pana Boga, trzeba się wyciszyć. Ja tego bardzo potrzebuję i tutaj to dostaję. Anna Sańko przyjechała na rekolekcje z Grodna na Białorusi. – Od dawna myślałam o tym, żeby pobyć w ciszy na jakichś spotkaniach. Szukałam rekolekcji ignacjańskich, lecz wszystkie okazywały się być w niedogodnych dla mnie terminach – wyjaśnia. – Kiedy zobaczyłam, że trwające w tym czasie lectio divina w Elblągu też odbywają się w milczeniu, długo się nie zastanawiałam. Spakowałam walizki i przyjechałam – opowiada. Zasadnicza droga formacji obejmuje cztery etapy rekolekcji, odprawiane kolejno w rocznym odstępie czasu. Po raz czwarty uczestniczy w nich pani Elżbieta Burdynowicz. – Mam nadzieję, że na tym nie poprzestanę. Bo przez te wszystkie kolejne etapy Pan Bóg mi pokazuje drogę jaką mnie prowadzi – mówi. – Kiedy patrzę wstecz, widzę dokładnie i jasno, jaki był plan Pana Boga wobec mnie. Widzę, co się działo ze mną, kiedy schodziłam z Jego drogi, a co się działo, kiedy szłam wytyczoną przez Niego ścieżką. Przez dziewięć dni rekolekcji uczestnicy obcują z Pismem Świętym niemal nieustannie. – Wieczorem kładę się do łóżka, czytając Słowo. Następnego dnia od rana, mimo różnych trudności, kontynuuję lekturę. To pozwala mi dostrzec zmianę, jaka dokonuje się w moim życiu. I to jest niesamowita przygoda z Panem Bogiem – przyznaje pani Mariola. Jak mówią uczestniczki, rekolekcje nie służą jedynie lepszemu poznaniu Pisma Świętego. – Pan Bóg mnie tutaj przywiódł, abym jeszcze bardziej pogłębiła swoją miłość do Niego, a później tę miłość przelała na innych – zapewnia pani Halina. Dla tych, którzy uczestniczą w lectio divina już po raz kolejny, zakończenie rekolekcji to czas podsumowań i porównań ze spotkaniami z poprzednich lat. – Pamiętam, jak w ubiegłym roku usłyszałam tutaj zdanie: Zajmij się Mną, zajmij się Słowem, zajmij się Jezusem, a ja zajmę się tobą – opowiada pani Mariola. – A w tym roku mocno doświadczyłam, że tak właśnie jest. W czasie tych rekolekcji mogłam wyraźnie zobaczyć, jak wiele Pan Bóg dla mnie zrobił w minionym roku – pani Mariola wspomina m.in. trudną operację, która uratowała jej życie. Jak podkreślają zgodnie uczestnicy, podstawowym pytaniem, jakie należy sobie zadać po zakończeniu rekolekcji, jest: co potem? – Rekolekcje są czasem trochę sztucznym, gdzie tego Słowa jest aż nadto. Ale co robić kiedy wrócimy do domu? – zastanawia się pani Elżbieta. W jej ocenie wystarczy pamiętać o dwóch rzeczach. – O wierności, czyli codziennym byciu ze Słowem, oraz o uświęcaniu rzeczywistości. Jeśli będziemy prawdziwie żyć Słowem Bożym, prawdziwie chcieli poznawać Pana Boga, to nasze codzienne życie będzie ten świat uświęcało – podsumowuje.