To jest moja droga

Przygoda Artura Olszewskiego z pielgrzymowaniem Camino zaczęła się w maju 2017 r., gdy usłyszał, z jak wielką pasją opowiada o niej Tamara Frączkowska z Elbląskiego Klubu Przyjaciół Pomorskiej Drogi św. Jakuba, i otrzymał zaproszenie, by przejść odcinek z Braniewa do Fromborka. - Zawsze robiłem coś związanego z wysiłkiem fizycznym, starałem się dbać o siebie. Dostałem paszport i postanowiłem pójść - mówi.

Ta forma pielgrzymowania spodobała mu się. W paszporcie pojawiła się pierwsza pieczątka, a że - jak o sobie mówi - jest „zadaniowy”, postanowił pójść dalej, w kierunku Szczecina i Świnoujścia. To wędrowanie trwało dwa lata. Najczęściej chodził w weekendy. Na ostatni etap wędrówki wykorzystał urlop, szedł ciągiem przez dziewięć dni.

Dziś pan Artur podkreśla, że pielgrzymowanie Jakubowym szlakiem to przede wszystkim przeżycie duchowe. Pątnik czuje w drodze obecność Boga, ale jest to też wysiłek fizyczny, bo dziennie trzeba iść od 10 do 12 godzin. Zaś wyznaczona trasa, podobnie jak w innych częściach Europy, podzielona jest na odcinki 20-, 40-kilometrowe. Jednak pielgrzymowanie to nie tylko moment, gdy z plecakiem wyrusza się w trasę... - Myślę, że pielgrzymem jestem przez cały czas, bo do drogi najpierw trzeba się przygotować, później uczestniczyć w niej i jej doświadczać - tłumaczy pan Artur.

Pątnikowi z Elbląga zdarzało się wędrować samotnie i właśnie wtedy mocniej przeżywał drogę niż w momencie, gdy szedł z drugą osobą, choć wtedy plusem było to, że miał przy sobie kogoś, kto mógłby mu pomóc, gdyby była taka potrzeba. - Idąc samotnie, doświadczałem ciszy, nie było rozmów. Musiałem liczyć jedynie na siebie. Nie miałem zewnętrznego wsparcia - wspomina.

- Moim celem był Szczecin, Świnoujście. Osiągnąłem go - dodaje pan Artur. Najcenniejszą pamiątką tamtej dwuletniej wędrówki dla niego jest dziś paszport pielgrzyma. - Żaden paszport nie jest taki sam, bo ten mówi o mojej drodze. Układ stempli z kolejnych kościołów i miejsc, do których dociera pielgrzym, nie powtórzy się w innym paszporcie - zapewnia.

Pan Artur z dużą pasją opowiada o wędrówce drogami św. Jakuba w kraju, a wyjście na te na Półwyspie Iberyjskim określa bardzo odległego marzenia. Ale także rodzime szlaki dostarczyły mu nietypowych wrażeń. Niektórych z tych doświadczeń wolałby już nigdy nie powtórzyć. - Wędrując raz odcinkiem zachodniopomorskim, natknąłem się na wilka. Patrzył na mnie z odległości 10 metrów, a ja patrzyłem się na niego. Uśmiechnąłem się i... on poszedł w swoją stronę, a ja w swoją - wspomina.

Cały artykuł ukazał się  „Gościu Elbląskim” na niedzielę 21 marca.