Wizyta u misjonarzy - ks. Piotr Chmielecki SCJ

W centrum naszego drugiego dnia pobytu w Czadzie stanęło „wiercenie studni”. Nazwy wioski nie pamiętam - nie ma w Czadzie tablic granicznych znakujących wioski. Na szczęście ks. Proboszcz Marian Wenta SCJ wiedział gdzie jechać.

Na miejscu spotkaliśmy bardzo dużo ludzi - ok. 100 osób. Podzielił bym ich na cztery grupy: kobiety noszące w misach, na głowach, z najbliższej studni wodę potrzebną, aby rozpocząć odwiert. Druga grupa to robotnicy, którzy byli już w pełnej gotowości do rozpoczęcia pracy. Trzecia i czwarta część tego zbiorowiska była „bezużyteczna” - były to dzieci ze strachem patrzące na kumulację białych przybyszów z innego świata… oraz liczna grupa mężczyzn ogarniająca wzrokiem wszystkie wydarzenia. Zachowanie tej czwartej społeczności może nasz szokować - ale tak po prostu w Czadzie jest. Kobiety i dzieci dźwigają wodę, a mężczyźni? Cóż... są powołani do innych prac…

Można powiedzieć, że w fazie przygotowania do odwiertu najważniejszą robotę wykonywały właśnie kobiety noszące wodę. Odwiert jest robiony ręcznie, a z robotnikami współpracuje tylko mechaniczna pompa tłocząca wodę. Niestety nie wystarczy jedno napełnienie takiego basenu - wodę trzeba donosić na bieżąco, bo jej zużycie jest duże. W godzinach popołudniowych, po kilku godzinach wiercenia, kiedy ciągle nie było efektu, wodę zaczęli nosić już nawet mężczyźni i dzieci.

Często słyszę pytanie - jak głęboko trzeba wiercić, aby trafić na wodę? Mogę oczywiście mówić  o rejonach, gdzie posługują sercańscy misjonarze, bo w Czadzie warunki geologiczne są różne. Tam, gdzie mamy misje woda jest na głębokości ok. 30 metrów - czyli nie jest to głęboko!

Ale wspomniany wyżej odwiert był „nieudany” - w ciągu jednego dnia robotnicy przewiercili 50 metrów gleby i woda nie wytrysnęła...