Tę ostatnią pielgrzymkę mężczyźni rozpoczęli od wyjazdu do Gietrzwałdu. Sanktuarium w Polsce, jak mówią tuż „pod nosem”. - Z orędzia Matki Boskiej dotarły do mnie słowa: "Gorliwie odmawiajcie różaniec". Pojawiła się refleksja, co znaczy gorliwie? - pyta pan Wiesław. - Tak, to nie może być sztuka dla sztuki, odmówiłem i mam z głowy, jeśli w ogóle modlę się na różańcu. Tu dziewczynki słyszały słowa Bożej Rodzicielki po polsku, w moim ojczystym języku, którego nie powinienem zaśmiecać. Tak, powinienem odmawiać różaniec. I całą drogę go odmawiałem, dwa razy dziennie.

Kolejnym Sanktuarium było La Salette. Ostatnie 13 km drogi to podjazd, podjazd z tych „innych”.

- Podjazd zajął nam prawie trzy godziny. Gdy mijały nas autobusy, to wsłuchując się w pracę ich silników, można było usłyszeć, odczytać, że zadowolenia nie głosiły - w końcu rowerzyści osiągają upragniony szczyt.

- Cisza, tak przywitała nas wysoko w górach cisza, 1800 m n.p.m. cisza. Jak polubić ciszę? A przecież Bóg najczęściej przychodzi wtedy, gdy chcę go słuchać, musi być cisza. Ale chyba nie słyszałem Boga. Taki wysiłek, tyle potu wylanego i nic - stwierdza W. Darkowski.

- Wytłumaczyłem sobie, że aż tak bardzo to się nie umęczyłem, gdyż to nawet nie połowa pielgrzymki. Dla mnie La Salette to miejsce modlitwy medytacji, to miejsce osobistego, indywidualnego spotkania z Bogiem. Tu trzeba trochę pobyć, aby się wyciszyć, aby wejść w to miejsce.

Lourdes to kolejne miejsce na drodze pielgrzymki. - Coś nie dawało nam tam dojechać. Bardzo szybko dostrzegliśmy kierunkowskaz, którędy mamy jechać, ale jakoś nie mogliśmy. Co chwilę awaria roweru, to duże zmęczenie. A gdy już dojechaliśmy, to okazało się, że z rowerami nie wpuszczają - wspomina pan Henryk. - Ja pomyślałem sobie, że Mojżesz usłyszał: "Zdejmij sandały z nóg, bo to miejsce jest święte". Gdy już znaleźliśmy nocleg i bezpieczne miejsce dla naszych rowerów, udaliśmy się do groty objawień - wspomina pan Wiesław.

Droga prowadząca na plac jest wielkim jarmarkiem, pełno tam kramów, sklepików, gwaru. Z tego trzeba się otrząsnąć, żeby wejść głębiej.

- Wejść do środka, a świat pozostawić poza, świat, który chyba ma za zadanie zagłuszyć wnętrze. Nie odważyłem się dotknąć ścian groty, może dlatego, że była długa kolejka, a może zachowania ludzi wydawały mi się sztuczne. A może powiedziałem sobie, zrobię po swojemu. Patrząc na miejsce objawień, siedząc na ławeczce, odmówiłem różaniec - wzdycha pan Wiesław. Mówi, że wiele osób odmawiało różaniec, słychać go było z każdej strony, w wielu językach .

Ostatnie sanktuarium - Fatima, główny cel podróży. - Po dojechaniu i wjechaniu na plac, siedliśmy na murku i poleciały mi łzy - zdaniem pana Wiesława to były chyba łzy szczęścia, że udało się dojechać. Piękny, duży plac, a miejsce objawień - mała kapliczka, a właściwie zadaszenie miejsca.

Duże sanktuarium jest w innym miejscu. Ogrom ludzi, rozmodlonych ludzi. - Rany…. Jak oni się modlą, całym sobą, widać radość na twarzy i trud codzienności - wspominają pielgrzymi.

W zgodnej ocenie pątników Fatima to jest miejsce, gdzie człowiek dobrze się czuje. - W Fatimie byliśmy dwie pełne doby. Trudno było wyjechać, a gdy wyjechaliśmy, to po parunastu kilometrach musieliśmy wrócić, gdyż pomyliliśmy drogi - śmieje się pan Henryk.

Rowerzyści codziennie uczestniczyli w różańcu, razem z kilkoma tysiącami ludzi. Modlili się nad grobami tych, którzy rozmawiali z Maryją.

Z Fatimy pozostało im jeszcze 200 km do Lizbony. Po przejechaniu 4156 km rowerami, wrócili samolotem do Warszawy, potem pociągiem do Iławy.